Σύνδρομο ανθρώπινο

Μασάς τα δόντια , ξερνάς λόγια ρηχά και έπειτα τα γέλια σαν κομπόδεμα στέκουν βαριά στο στομάχι. Κοντοζυγώνεις το δημιούργημά σου που έχει γίνει μόδα πια, αλλά η στάμπα έχει ξεθωριάσει
...Μήπως εξαργυρώνεις και τους πόντους?
Στα καφενεία ντέρτια και ρυπές , το μεσαίο δάχτυλο υγρό και ο τέλειος άνθρωπος δοξάζεται σαν αμερικανικός θεός.
Δοξάζεσαι και σύ απ΄τα περισσεύματα που σαν ζωόδεις προμήθειες φουσκώνουν τις τσέπες και μεγαλώνουν τις προσδοκίες.
Κονταίνεις το δεξί σου πόδι και ξεχειλώνεις το αριστερό , κουτσαίνεις και κάνεις λάθος πράγματα
ενώ ο τέλειος θεός πιο τέλειος και πιο αμερικανός σε θυμάται μόνο στις γιορτές και στις επετείους.

Εσύ και τα ηλίθια κατασκεύασματά σου ένα σύνδρομο ανθρώπινο για να καταλογίζεις ευθύνες , να γιορτάζεις στις γιορτές ,να λυπάσαι στις λύπες , να συμμετέχεις παντού με το ελάχιστο κόστος και τα αμερικανάκια πολλαπλάσια και εξιδανικευμένα .

Τώρα πιο ίδιος από σένα πρέπει να κόψεις και τα δύο πόδια για να μην γίνεις αυτό που έφτιαξες.