Πολλές μέρες, χρυσές από την λάμψη του όπλου, κάτι λαθραία κοσμήματα να λάμπουν στο πάτωμα από το ηλιόλουστο ξημέρωμα της δωδέκατης μέρας.
Ήταν τα εγκαίνια της δωδέκατης ημέρας από τις 11 ημέρες που έγιναν μήνες.
Στους λόφους λένε γεννιέται σιγά σιγά μια πόλη για να βλέπεις τη πόλη και ίσως διακρίνεις μετά από κάποιες μέρες και το σπίτι της.
Εκεί ψηλά , το κακό που σε ανταμώνει γίνεται κάτι ιερό που πρέπει να θυμάσαι για να το ξεχάσεις μετά στα πεδινά. Και ξαφνικά βλέπεις από μύρια μέτρα τον γέρικο καπνό από το τσιγάρο της και τη σκιά ενός δυνατού άντρα.
Μετα βίας διακρίνεις και κάποια σκόρπια λόγια από τα λίγα ρούχα τους , έπειτα ξεγελιέσαι και θυμάσαι. Ο θάνατος της μνήμης που προσμένεις είναι οι 11 μέρες που είσαι αναγκασμένος να θυμάσαι για να μην τρελαθείς. . Σου έκανε καλό ο λόφος αλλά βαρέθηκες τη παρέα του σοφού και το χαζό πεταλωμένο άλογό του.
Στο βουνό είδες απλά την ευθεία γραμμή , μια μέτρια θέα στη θάλασσα κάθε 11 μέρες , ίσως είδες και αυτήν με το κακόμοιρο πλάι της...Όσο χρυσάφι και αν σου δώσει ο σοφός , όση αρσενική διάθεση σου προσδώσει το καυλωμένο θηλαστικό του, δεν θα πάψεις να θυμάσαι τις 11 μέρες ούτε τις 53 ...
Φοβάσαι να θυμηθείς δεν θες να ξεπεράσεις....
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 15, 2010
Κυριακή, Οκτωβρίου 17, 2010
ο αέρας φτάνει στον Λίβανο
Mε σήκωσε από τον δρόμο μια κυρά. Έτσι μου φάνηκε δηλαδή.
Κάτι φωνές να εκλιπαρούν για βοήθεια , ένας γιγάντιος τύπος με κράνος και μαύρο τζάκετ με βάτες , ένας γιατρός από τη Περσία και το αδέσποτο της πλατείας, παντού όρθια πράγματα πιο μεγάλα από μένα .
Επανήλθα από μια τρομακτική κατά τα λεγόμενά τους κατάσταση και έπρεπε να ευχαριστήσω τον μελαχρινό θεό .
Έτσι έγινα καλά και πίστεψα στα θαύματα. Η μάνα μου πιο γερασμένη και ανήμπορη και γω πιο παιδί και ατίθασος.
Είπα, θα μεγαλώσω πάλι σιγά σιγά , θα αγαπήσω το πατέρα μου με το κράνος του , θα γευτώ μεσοανατολίτικες συνταγές και κάπου εκεί στη νέα σκυλίσια μου ζωή θα περιμένω πάλι εκείνη.
Έπειτα σπίτι πάλι αυτή η παράφορη μεγέθυνση. Σωλήνες καλοριφέρ που υψώνονταν σαν τεράστια λιβανέζικα φασόλια , ψηλά καθίσματα και ογκώδεις υποσχέσεις. Εκείνη ξαπλωμένη δίπλα μου πιο όμορφη και πιο υγιής να εξατμίζεται .
Ο αέρας φτάνει στον Λίβανο ψιθύρισα.
Είπε κάτι τόσο σίγουρο ώσπου γέρασα κάποια χρόνια.Μεγάλωσα τόσο απότομα , έγειρα στη πλευρά μου και είπα σαν μαλακισμένος γέρος το ίδιο,
ο αέρας φτάνει στον Λίβανο.
Κάτι φωνές να εκλιπαρούν για βοήθεια , ένας γιγάντιος τύπος με κράνος και μαύρο τζάκετ με βάτες , ένας γιατρός από τη Περσία και το αδέσποτο της πλατείας, παντού όρθια πράγματα πιο μεγάλα από μένα .
Επανήλθα από μια τρομακτική κατά τα λεγόμενά τους κατάσταση και έπρεπε να ευχαριστήσω τον μελαχρινό θεό .
Έτσι έγινα καλά και πίστεψα στα θαύματα. Η μάνα μου πιο γερασμένη και ανήμπορη και γω πιο παιδί και ατίθασος.
Είπα, θα μεγαλώσω πάλι σιγά σιγά , θα αγαπήσω το πατέρα μου με το κράνος του , θα γευτώ μεσοανατολίτικες συνταγές και κάπου εκεί στη νέα σκυλίσια μου ζωή θα περιμένω πάλι εκείνη.
Έπειτα σπίτι πάλι αυτή η παράφορη μεγέθυνση. Σωλήνες καλοριφέρ που υψώνονταν σαν τεράστια λιβανέζικα φασόλια , ψηλά καθίσματα και ογκώδεις υποσχέσεις. Εκείνη ξαπλωμένη δίπλα μου πιο όμορφη και πιο υγιής να εξατμίζεται .
Ο αέρας φτάνει στον Λίβανο ψιθύρισα.
Είπε κάτι τόσο σίγουρο ώσπου γέρασα κάποια χρόνια.Μεγάλωσα τόσο απότομα , έγειρα στη πλευρά μου και είπα σαν μαλακισμένος γέρος το ίδιο,
ο αέρας φτάνει στον Λίβανο.
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 10, 2010
Ψάρι στον αέρα
-Αυτό το ψάρι σπαρταράει μάστορα , δεν είναι δα και υγιεινή τροφή ...σπουδαία νοστιμιά όμως , απλά δεν ξέρω πώς να το μαγειρέψω.
Σούπα μάστορα, αλλά δεν θα χορτάσω!
-Δεν σπαρταράει, χορεύει στα χέρια μου γιατί είναι βέβαιο ότι θα του χαρίσω τη ζωή.Δες τώρα πως με κοιτάζει . Πνίγεται στον αέρα από αέρα και ζει στο νερό με νερό.
Δεν τρώγεσαι μόρτη ούτε εσύ ούτε αυτό!
-Τί να θαυμάσω από αυτό το πράγμα ? πιάστηκε στο αγκίστρι χωρίς δόλωμα , ζωντανό χωρίς προσωπικότητα, χωρίς υστεροφημία, δίχως όνειρο.Μάστορα, πνίξτο με τα χέρια σου, δεν μπορώ να το βλέπω μπροστά μου.
-Μπορώ και γω ψαρακλα να σε περιφρονήσω με τον ίδιο τρόπο.Δε θες να τηγανίσεις ψάρια γιατί σιχαίνεσαι το καθάρισμα. Πνίγεσαι με το νερό γιατί ο φραγμένος οισοφάγος σου το επιστρέφει με αίμα από το αλκοολικό σου στομάχι.Δεν θα βγάλεις τα αγύμναστα απωθημένα σου σε ένα ψάρι με μυαλό όστρακου!
-Λίγα τελευταία λόγια πριν με ρίξεις στη θάλασσα καπετάνιο.Είδα τον εαυτό μου στην υγρή σάρκα του ψαριού και τρόμαξα.Στα βρεγμένα χέρια σου μύρισα το αίμα μου που βγαίνει από το στόμα όταν βήχω.Σιχάθηκα τις σούπες και τις υποσχέσεις των ναυτικών.
όχι άλλον αέρα δεν αντέχω άλλο αέρα....
Σούπα μάστορα, αλλά δεν θα χορτάσω!
-Δεν σπαρταράει, χορεύει στα χέρια μου γιατί είναι βέβαιο ότι θα του χαρίσω τη ζωή.Δες τώρα πως με κοιτάζει . Πνίγεται στον αέρα από αέρα και ζει στο νερό με νερό.
Δεν τρώγεσαι μόρτη ούτε εσύ ούτε αυτό!
-Τί να θαυμάσω από αυτό το πράγμα ? πιάστηκε στο αγκίστρι χωρίς δόλωμα , ζωντανό χωρίς προσωπικότητα, χωρίς υστεροφημία, δίχως όνειρο.Μάστορα, πνίξτο με τα χέρια σου, δεν μπορώ να το βλέπω μπροστά μου.
-Μπορώ και γω ψαρακλα να σε περιφρονήσω με τον ίδιο τρόπο.Δε θες να τηγανίσεις ψάρια γιατί σιχαίνεσαι το καθάρισμα. Πνίγεσαι με το νερό γιατί ο φραγμένος οισοφάγος σου το επιστρέφει με αίμα από το αλκοολικό σου στομάχι.Δεν θα βγάλεις τα αγύμναστα απωθημένα σου σε ένα ψάρι με μυαλό όστρακου!
-Λίγα τελευταία λόγια πριν με ρίξεις στη θάλασσα καπετάνιο.Είδα τον εαυτό μου στην υγρή σάρκα του ψαριού και τρόμαξα.Στα βρεγμένα χέρια σου μύρισα το αίμα μου που βγαίνει από το στόμα όταν βήχω.Σιχάθηκα τις σούπες και τις υποσχέσεις των ναυτικών.
όχι άλλον αέρα δεν αντέχω άλλο αέρα....
Τετάρτη, Ιουνίου 16, 2010
υπεροχη
Και τώρα θα ακούσουμε την εκδοχή της υπεροχής σε σκόρπια λόγια από μια μαγνητοφωνημένη συνέντευξη Πρόκειται για απόσπασμα ομιλίας από μονόλογο 13 λεπτών.
Το υλικό της κασέτας καταστράφηκε..
" Σηκώθηκα νωρίς από τη φωνή μιας αγελάδας στο όνειρο μου.Μπορεί όμως και να ήταν το γηρασμένο φρενάρισμα του φορτηγού που κάθε ξημέρωμα τετάρτης φέρνει στη γειτονιά τα δωρεάν γυναικεία περιοδικά ομορφιάς. Γνωρίζεται ότι εδώ στη συνοικεία που μένω το τετράγωνο είναι γεμάτο με όμορφες γυναίκες.Διορθώνω.Γυναίκες που έγιναν όμορφες.Το φορτηγό αυτό πρέπει να βλέπω στο όνειρό μου και όχι τις αγελάδες.Ξύπνησα σε μια ενδιάμεση κατασταση.Το μισό μυαλό στο όνειρο και το άλλο μισό στο πραγματικό.Φοβάμαι και ζω το όνειρο στο όνειρο, έτσι μου είπε η ψυχολόγος.Μα πού είναι το όνειρό? Εκεί που είναι και ο έρωτας, στα χαρακώματα, μου είπε αυτός.Πήρα το ΄'ζανσέ' στα χέρια μου το ξεφύλλισα και βρήκα το κουπόνι στις σελίδες.Δωρεάν συναυλια στο πολυχώρο με δωρεάν περιποίηση προσώπου και δωρεάν internet.Ιερό ζώο η αγελάδα μου είπε ο δάσκαλος χορού.Κάτι σημαίνει το όνειρο αυτό.Είπαν στις ειδήσεις ότι ένα φορτηγό πάτησε μια αγελάδα, καταστράφηκε το ψυγείο και η μηχανή.Θα περιμένω μερικές τετάρτες ακόμα για το ζανσέ και έχω τρελαθεί"
Το υλικό της κασέτας καταστράφηκε..
" Σηκώθηκα νωρίς από τη φωνή μιας αγελάδας στο όνειρο μου.Μπορεί όμως και να ήταν το γηρασμένο φρενάρισμα του φορτηγού που κάθε ξημέρωμα τετάρτης φέρνει στη γειτονιά τα δωρεάν γυναικεία περιοδικά ομορφιάς. Γνωρίζεται ότι εδώ στη συνοικεία που μένω το τετράγωνο είναι γεμάτο με όμορφες γυναίκες.Διορθώνω.Γυναίκες που έγιναν όμορφες.Το φορτηγό αυτό πρέπει να βλέπω στο όνειρό μου και όχι τις αγελάδες.Ξύπνησα σε μια ενδιάμεση κατασταση.Το μισό μυαλό στο όνειρο και το άλλο μισό στο πραγματικό.Φοβάμαι και ζω το όνειρο στο όνειρο, έτσι μου είπε η ψυχολόγος.Μα πού είναι το όνειρό? Εκεί που είναι και ο έρωτας, στα χαρακώματα, μου είπε αυτός.Πήρα το ΄'ζανσέ' στα χέρια μου το ξεφύλλισα και βρήκα το κουπόνι στις σελίδες.Δωρεάν συναυλια στο πολυχώρο με δωρεάν περιποίηση προσώπου και δωρεάν internet.Ιερό ζώο η αγελάδα μου είπε ο δάσκαλος χορού.Κάτι σημαίνει το όνειρο αυτό.Είπαν στις ειδήσεις ότι ένα φορτηγό πάτησε μια αγελάδα, καταστράφηκε το ψυγείο και η μηχανή.Θα περιμένω μερικές τετάρτες ακόμα για το ζανσέ και έχω τρελαθεί"
Πέμπτη, Μαΐου 13, 2010
έγκλημα πάθους
...Με οδήγησαν σε έναν στενό διάδρομο με τους τοίχους εκατέρωθεν μαυρισμένους από την υγρασία και ένα άθλιο ντεκόρ με πίνακες από φελλό και καρφιτσομένες εφημερίδες και κάτι χάρτες με πινέζες να μαρτυρούν κατορθώματα ή μήπως ήταν πλατείες και δρόμοι με υψηλά επίπεδα ρύπανσης.
Στην εξώπορτα του γραφείου που κατέληξα υπήρχαν δυο παχύσαρκοι αστυνομικοί που μιλούσαν για τα crash test της renault και για το πώς φρεζάρεις στα αυλάκια δίχως να κόψεις τα λάστιχα του τεχνητού ποτίσματος.
Μου φάνηκαν έντιμοι άνθρωποι.
Μάλιστα έμαθα σε δυο λεπτά χρήσιμες πληροφορίες για διάφορα θέματα, παραπάνω από όσα μαθαίνεις από έναν συνταξιούχο ταξιτζή σε μια κούρσα ελάχιστης χρέωσης.Η φύση εκδικείται , το σφιχτό μουνί της γιαγιάς, δύσβατα μέρη που η ράτσα σκύλου ρειβ βρίσκει τη πέρδικα σε χρόνο εφ τε,σκόρπιες ιστορίες που συγκράτησα και έκαναν υποφερτή την αναμονή μου έξω από το γραφείο του ανακριτή.Δεν μου έδινε κανείς καμία σημασία και γώ θύμωνα που δεν μπορούσα να τρομάξω κανέναν.Δεν έμοιαζα με εγκληματία ,ούτε μπορούσε το παιδικό μου μούτρο να διεγείρει κάποιο αστυνομικό ένστικτο και κάποιος να με υποψιαστεί για κάτι.Η πόρτα άνοιξε και ένας μάλλον μεθυσμένος από το καθισιό και την φλυαρία επιθεωρητής μου κανε νεύμα λες και ήμουν το παιδί με το κολατσιό.
'Δεν μιλάει αυτός , μουνταίνει΄, είπαν περιπαιχτικά τα παχύσαρκα καθώς διέσχιζα τη πόρτα του ανακριτή και γώ έφερα στο μυαλό μου τον μοτοσικλετιστή μπάτσο που πηδάει τις γυναίκες τους και τα κυνυγόσκυλά τους μαζί. Μπήκα με θυμό και ύφος εγκληματία επιτέλους στο ανακριτικό δωμάτιο.
΄Δεν είσαι ούτε ένοχος ούτε αθώος΄φώναξε ο άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων...
΄Έκανες το τέλειο έγκλημα΄, είναι αφόρητο για μας να σε κρατήσουμε για κάτι τόσο διαβολικό.
'Μα ποιό είναι το τέλειο έγκλημα?΄φώναξα εγώ με ύφος ανακριτή και τρομοκράτη μαζί.
΄Αυτό που θες να ομολογήσεις και δεν σε αφήνουμε εμείς να το κάνεις΄
Στην εξώπορτα του γραφείου που κατέληξα υπήρχαν δυο παχύσαρκοι αστυνομικοί που μιλούσαν για τα crash test της renault και για το πώς φρεζάρεις στα αυλάκια δίχως να κόψεις τα λάστιχα του τεχνητού ποτίσματος.
Μου φάνηκαν έντιμοι άνθρωποι.
Μάλιστα έμαθα σε δυο λεπτά χρήσιμες πληροφορίες για διάφορα θέματα, παραπάνω από όσα μαθαίνεις από έναν συνταξιούχο ταξιτζή σε μια κούρσα ελάχιστης χρέωσης.Η φύση εκδικείται , το σφιχτό μουνί της γιαγιάς, δύσβατα μέρη που η ράτσα σκύλου ρειβ βρίσκει τη πέρδικα σε χρόνο εφ τε,σκόρπιες ιστορίες που συγκράτησα και έκαναν υποφερτή την αναμονή μου έξω από το γραφείο του ανακριτή.Δεν μου έδινε κανείς καμία σημασία και γώ θύμωνα που δεν μπορούσα να τρομάξω κανέναν.Δεν έμοιαζα με εγκληματία ,ούτε μπορούσε το παιδικό μου μούτρο να διεγείρει κάποιο αστυνομικό ένστικτο και κάποιος να με υποψιαστεί για κάτι.Η πόρτα άνοιξε και ένας μάλλον μεθυσμένος από το καθισιό και την φλυαρία επιθεωρητής μου κανε νεύμα λες και ήμουν το παιδί με το κολατσιό.
'Δεν μιλάει αυτός , μουνταίνει΄, είπαν περιπαιχτικά τα παχύσαρκα καθώς διέσχιζα τη πόρτα του ανακριτή και γώ έφερα στο μυαλό μου τον μοτοσικλετιστή μπάτσο που πηδάει τις γυναίκες τους και τα κυνυγόσκυλά τους μαζί. Μπήκα με θυμό και ύφος εγκληματία επιτέλους στο ανακριτικό δωμάτιο.
΄Δεν είσαι ούτε ένοχος ούτε αθώος΄φώναξε ο άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων...
΄Έκανες το τέλειο έγκλημα΄, είναι αφόρητο για μας να σε κρατήσουμε για κάτι τόσο διαβολικό.
'Μα ποιό είναι το τέλειο έγκλημα?΄φώναξα εγώ με ύφος ανακριτή και τρομοκράτη μαζί.
΄Αυτό που θες να ομολογήσεις και δεν σε αφήνουμε εμείς να το κάνεις΄
Τρίτη, Μαρτίου 30, 2010
Χέρια στο στόμα
Και τα δύο αδέρφια είχαν εκείνη τη μακάβρια ασθένεια των λυρικών τραγουδιστών .
Η εξασθένηση των φωνητικών χορδών μείωνε σταδιακά την ένταση της φωνής ώσπου το μόνο που απέμενε στους αηδούς της εποχής ήταν ένα ψιθύρισμα σαν τα τελευταία λόγια κάποιου που αργοπεθαίνει.
Ίσως να ήταν η ψηλόλιγνη συχνότητα των ασμάτων και ο ερμηνευτικός λυγμός που αδυνάτιζε τα σπέρματα φωνής, πάντως η ασθένεια οδηγούσε τους λυρικούς καλλιτέχνες στην εσωστρέφεια έπειτα στην κατάθλιψη και στο ίδιο τέλος , την αυτοκτονία από ασφυξία.
Οι αυτόχειρες έκλειναν το στόμα τους με τα χέρια τους και κρατούσαν την αναπνοή τους μέχρι το θάνατο.Ήταν δίκαιος θάνατος, έτσι πίστευαν.Τα αδέρφια δεν είχαν ερμηνευτικές δυνατότητες όμως έζησαν καημούς μεγάλους και οι λυγμοί τους έγιναν ουρλιαχτά ώσπου τους χτύπησε η αρρώστεια.
Είχαν όμως τη δειλία να μην δώσουν τέρμα στη ζωή τους.Μάλιστα κατάφεραν και γύμνασαν ταλέντα και άλλες δεξιοτεχνίες, έτσι έγιναν διάσημοι για τις μιμήσεις τους. Οι θεατρικές τους παραστάσεις είχαν συγκεκριμένη θεματολογία.Μιμητικές αναπαραστάσεις των ντόπιων φιγούρων του χωριού.Αλησμόνητη έμεινε η σκηνή αναπαράστασης του κουτσού κουρέα,το θέατρο ήταν γεμάτο συνεχώς και όλοι θαύμαζαν τον τρόπο που τα δύο ταλαντούχα αδέρφια γελοιοποιούσαν στη σκηνή την χοντρή πόρνη του χωριού,τον βλάσφημο ιερέα, τον ψευδό πεταλωτή, το πρησμένο από ασχήμια βρέφος του ζητιάνου.Όλοι τους με αδυναμίες και αρρώστειες γινόντουσαν θέαμα.Τα γέλια των θεατών τους αρρώσταιναν και τους απαξίωναν ακόμη περισσότερο.
Η καλλιτεχνική ανησυχία ή μήπως η αλαζονεια ώθησαν τα αδέρφια στην προσπάθεια να μιμηθούν επί σκηνής την κοπέλα με τα γκρί, την Ίνα.Η Ίνα δεν είχε κάποια ασθένεια .Η μόνη της ιδιαιτερότητα που δεν ήταν κιόλας αδυναμία, ευρίσκονταν στον τρόπο που περπατούσε. Και τα δυο της πόδια σαν να λύγιζαν και κάποιες φορές μάλιστα ακουμπούσε το ένα γόνατο στο άλλο.Αυτό όμως το παρατηρούσες πάνω της με πολύ προσπάθεια και οξεία παρατηρητικότητα Ίνα σχολικός και ανεκπλήρωτος έρωτας στα εφτά και για τα δύο αδέρφια ήταν μια δύσκολη περίπτωση.Αποφάσισαν να μετακομίσουν στη διπλάνή παραθαλάσσια επαρχία, να δουν την γυναίκα μετά από χρόνια , να παρατηρήσουν με επαγγελματική χειρουργεία το λοξό περπάτημα της Ίνας.Συναντούσαν την Ίνα στο ξύλινο σπίτι της δίπλα στη θάλασσα , έπιναν τσάι και της ψιθύριζαν ερωτόλογα .Αναθυμιάσεις ερωτικές , αστέρια, καρδιές και γράμματα του αλφάβητου σκορπούσαν στον αέρα καθώς η Ίνα έτριβε τα γόνατά της όπως περπατούσε στην παραλία.Τα αδέρφια είχαν πλέον βρει σεναριακά τη μορφή της παράστασης που θα ανέβαζαν με θέμα τη κοπέλα με τα γκρί.Είχαν όμως και πάλι παράφορα ερωτευτεί την Ίνα.Ένα βράδυ μετά από έναν καβγά καθώς η Ίνα χλεύαζε τον άηχο θυμό των αδερφών, ήρθαν στα χέρια επικίνδυνα και οι τρείς τους.Ήταν πλέον τόσο κοντά σαν ένας ομαδικός και τελετουργικός χορός.
Και τα δύο αδέρφια έκλεισαν με τα χέρια τους το στόμα της Ίνας, δεν μπορούσαν να ακούσουν τις ερωτικές αρνήσεις της και την αδιαφορία της για το γελοίο τους επάγγελμα.Ήταν τόση η μανία στα χέρια των αδερφών που η Ίνα ξεψύχησε από ασφυξία.Κατάφερε πριν πεθάνει να ψιθυρίσει,
" Όταν το τέλος είναι δίπλα σου, το παίρνεις δίπλα σου".
Η Ίνα δεν έφερε καμία αντίσταση.Ήταν δίκαιος θάνατος είπαν.
Η εξασθένηση των φωνητικών χορδών μείωνε σταδιακά την ένταση της φωνής ώσπου το μόνο που απέμενε στους αηδούς της εποχής ήταν ένα ψιθύρισμα σαν τα τελευταία λόγια κάποιου που αργοπεθαίνει.
Ίσως να ήταν η ψηλόλιγνη συχνότητα των ασμάτων και ο ερμηνευτικός λυγμός που αδυνάτιζε τα σπέρματα φωνής, πάντως η ασθένεια οδηγούσε τους λυρικούς καλλιτέχνες στην εσωστρέφεια έπειτα στην κατάθλιψη και στο ίδιο τέλος , την αυτοκτονία από ασφυξία.
Οι αυτόχειρες έκλειναν το στόμα τους με τα χέρια τους και κρατούσαν την αναπνοή τους μέχρι το θάνατο.Ήταν δίκαιος θάνατος, έτσι πίστευαν.Τα αδέρφια δεν είχαν ερμηνευτικές δυνατότητες όμως έζησαν καημούς μεγάλους και οι λυγμοί τους έγιναν ουρλιαχτά ώσπου τους χτύπησε η αρρώστεια.
Είχαν όμως τη δειλία να μην δώσουν τέρμα στη ζωή τους.Μάλιστα κατάφεραν και γύμνασαν ταλέντα και άλλες δεξιοτεχνίες, έτσι έγιναν διάσημοι για τις μιμήσεις τους. Οι θεατρικές τους παραστάσεις είχαν συγκεκριμένη θεματολογία.Μιμητικές αναπαραστάσεις των ντόπιων φιγούρων του χωριού.Αλησμόνητη έμεινε η σκηνή αναπαράστασης του κουτσού κουρέα,το θέατρο ήταν γεμάτο συνεχώς και όλοι θαύμαζαν τον τρόπο που τα δύο ταλαντούχα αδέρφια γελοιοποιούσαν στη σκηνή την χοντρή πόρνη του χωριού,τον βλάσφημο ιερέα, τον ψευδό πεταλωτή, το πρησμένο από ασχήμια βρέφος του ζητιάνου.Όλοι τους με αδυναμίες και αρρώστειες γινόντουσαν θέαμα.Τα γέλια των θεατών τους αρρώσταιναν και τους απαξίωναν ακόμη περισσότερο.
Η καλλιτεχνική ανησυχία ή μήπως η αλαζονεια ώθησαν τα αδέρφια στην προσπάθεια να μιμηθούν επί σκηνής την κοπέλα με τα γκρί, την Ίνα.Η Ίνα δεν είχε κάποια ασθένεια .Η μόνη της ιδιαιτερότητα που δεν ήταν κιόλας αδυναμία, ευρίσκονταν στον τρόπο που περπατούσε. Και τα δυο της πόδια σαν να λύγιζαν και κάποιες φορές μάλιστα ακουμπούσε το ένα γόνατο στο άλλο.Αυτό όμως το παρατηρούσες πάνω της με πολύ προσπάθεια και οξεία παρατηρητικότητα Ίνα σχολικός και ανεκπλήρωτος έρωτας στα εφτά και για τα δύο αδέρφια ήταν μια δύσκολη περίπτωση.Αποφάσισαν να μετακομίσουν στη διπλάνή παραθαλάσσια επαρχία, να δουν την γυναίκα μετά από χρόνια , να παρατηρήσουν με επαγγελματική χειρουργεία το λοξό περπάτημα της Ίνας.Συναντούσαν την Ίνα στο ξύλινο σπίτι της δίπλα στη θάλασσα , έπιναν τσάι και της ψιθύριζαν ερωτόλογα .Αναθυμιάσεις ερωτικές , αστέρια, καρδιές και γράμματα του αλφάβητου σκορπούσαν στον αέρα καθώς η Ίνα έτριβε τα γόνατά της όπως περπατούσε στην παραλία.Τα αδέρφια είχαν πλέον βρει σεναριακά τη μορφή της παράστασης που θα ανέβαζαν με θέμα τη κοπέλα με τα γκρί.Είχαν όμως και πάλι παράφορα ερωτευτεί την Ίνα.Ένα βράδυ μετά από έναν καβγά καθώς η Ίνα χλεύαζε τον άηχο θυμό των αδερφών, ήρθαν στα χέρια επικίνδυνα και οι τρείς τους.Ήταν πλέον τόσο κοντά σαν ένας ομαδικός και τελετουργικός χορός.
Και τα δύο αδέρφια έκλεισαν με τα χέρια τους το στόμα της Ίνας, δεν μπορούσαν να ακούσουν τις ερωτικές αρνήσεις της και την αδιαφορία της για το γελοίο τους επάγγελμα.Ήταν τόση η μανία στα χέρια των αδερφών που η Ίνα ξεψύχησε από ασφυξία.Κατάφερε πριν πεθάνει να ψιθυρίσει,
" Όταν το τέλος είναι δίπλα σου, το παίρνεις δίπλα σου".
Η Ίνα δεν έφερε καμία αντίσταση.Ήταν δίκαιος θάνατος είπαν.
Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010
Ποιό είναι το λάθος?
Ένας ταλαντούχος ερμηνευτής με ρώτησε τραγουδιστά… ’Γιατί στέκεσαι έτσι απροστάτευτος στη βροχή ?‘
Είμαι χρόνια χειμερινός κολυμβητής και είμαι εξοικειωμένος με τα νερά. Αυτό απάντησα .Είχα όμως και άλλες απαντήσεις. Με άφησε τότε μόνο ,να βρέχομαι .Μου χάρισε ένα τζάκετ με τεράστια μανίκια
και με ονόμασε πολλάλάθησελάθοςσειρά.
Με αυτή την επωνυμία δήλωνα τα στοιχεία μου στις δημόσιες υπηρεσίες και στις γυναίκες που γνώριζα.
Πέρασαν κάτι μήνες να συχνάζω σε άλλα μέρη και να δίνω πάντα λάθος απαντήσεις σε περιπλανώμενους στο δρόμο, σε οδηγούς ταξί ή ακόμα και στους παλαιοπώλη δες της αγοράς, εκεί που έδινα τα ρούχα κοψοτιμής , όλα τα ενδύματα δηλαδή που απλόχερα μου δώριζαν όλοι αυτοί που έμεναν ικανοποιημένοι με τις λανθασμένες απαντήσεις μου.
Ο κόσμος ήθελε να ακούσει το σουξέ , να γεμίσει ο ουρανός πυροτεχνήματα , να τραγουδιστεί το ρεφρέν από όλα τα στόματα, να είναι τόσο οικείο και επαναστατικό, τόσο αφράτο και κατανοητό.
O δίσκος βγήκε και είχε απήχηση στην λαϊκή μάζα, ο ταλαντούχος ερμηνευτής έκανε το λάθος και άλλαξε τους στίχους, το βίντεο κλίπ ήταν άνοστο με ένα τύπο να βρέχεται γιατί δεν μπορεί να ανοίξει την ομπρέλα,και να λέει 'έτσι μ' αρέσει, αυτός είμαι', και άλλα συναφή...
Είμαι χρόνια χειμερινός κολυμβητής και είμαι εξοικειωμένος με τα νερά. Αυτό απάντησα .Είχα όμως και άλλες απαντήσεις. Με άφησε τότε μόνο ,να βρέχομαι .Μου χάρισε ένα τζάκετ με τεράστια μανίκια
και με ονόμασε πολλάλάθησελάθοςσειρά.
Με αυτή την επωνυμία δήλωνα τα στοιχεία μου στις δημόσιες υπηρεσίες και στις γυναίκες που γνώριζα.
Πέρασαν κάτι μήνες να συχνάζω σε άλλα μέρη και να δίνω πάντα λάθος απαντήσεις σε περιπλανώμενους στο δρόμο, σε οδηγούς ταξί ή ακόμα και στους παλαιοπώλη δες της αγοράς, εκεί που έδινα τα ρούχα κοψοτιμής , όλα τα ενδύματα δηλαδή που απλόχερα μου δώριζαν όλοι αυτοί που έμεναν ικανοποιημένοι με τις λανθασμένες απαντήσεις μου.
Ο κόσμος ήθελε να ακούσει το σουξέ , να γεμίσει ο ουρανός πυροτεχνήματα , να τραγουδιστεί το ρεφρέν από όλα τα στόματα, να είναι τόσο οικείο και επαναστατικό, τόσο αφράτο και κατανοητό.
O δίσκος βγήκε και είχε απήχηση στην λαϊκή μάζα, ο ταλαντούχος ερμηνευτής έκανε το λάθος και άλλαξε τους στίχους, το βίντεο κλίπ ήταν άνοστο με ένα τύπο να βρέχεται γιατί δεν μπορεί να ανοίξει την ομπρέλα,και να λέει 'έτσι μ' αρέσει, αυτός είμαι', και άλλα συναφή...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)