ο αέρας φτάνει στον Λίβανο

Mε σήκωσε από τον δρόμο μια κυρά. Έτσι μου φάνηκε δηλαδή.

Κάτι φωνές να εκλιπαρούν για βοήθεια , ένας γιγάντιος τύπος με κράνος και μαύρο τζάκετ με βάτες , ένας γιατρός από τη Περσία και το αδέσποτο της πλατείας, παντού όρθια πράγματα πιο μεγάλα από μένα .

Επανήλθα από μια τρομακτική κατά τα λεγόμενά τους κατάσταση και έπρεπε να ευχαριστήσω τον μελαχρινό θεό .

Έτσι έγινα καλά και πίστεψα στα θαύματα. Η μάνα μου πιο γερασμένη και ανήμπορη και γω πιο παιδί και ατίθασος.

Είπα, θα μεγαλώσω πάλι σιγά σιγά , θα αγαπήσω το πατέρα μου με το κράνος του , θα γευτώ μεσοανατολίτικες συνταγές και κάπου εκεί στη νέα σκυλίσια μου ζωή θα περιμένω πάλι εκείνη.
Έπειτα σπίτι πάλι αυτή η παράφορη μεγέθυνση. Σωλήνες καλοριφέρ που υψώνονταν σαν τεράστια λιβανέζικα φασόλια , ψηλά καθίσματα και ογκώδεις υποσχέσεις. Εκείνη ξαπλωμένη δίπλα μου πιο όμορφη και πιο υγιής να εξατμίζεται .
Ο αέρας φτάνει στον Λίβανο ψιθύρισα.

Είπε κάτι τόσο σίγουρο ώσπου γέρασα κάποια χρόνια.Μεγάλωσα τόσο απότομα , έγειρα στη πλευρά μου και είπα σαν μαλακισμένος γέρος το ίδιο,

ο αέρας φτάνει στον Λίβανο.