Σαν να γλιστράει ο δρόμος και οι ανάσες των περαστικών στα τζάμια των λεωφορείων,
είναι φωνές δυνατές.
Δακτυλικά αποτυπώματα σε ράφια στο απέναντι μπακάλικο ,
κουρασμένες ματιές των γηρασμένων στα καφενεία
και λειψά χαμόγελα στον ηλεκτρικό σταθμό , όλα είναι χέρια που σε αγκαλιάζουν.
Όχι άλλα καλοκαίρια και επιτραπέζια παιχνίδια
που ετοιμάζεσαι για πόλεμο όταν έρθει η σειρά σου.
Μου φαίνεται ότι ακούω μουσική στις άδειες πλατείες
και ανθρώπους που μ'αγαπάνε.
Μέσα στη βροχή , κάτω από τις τέντες των περιπτέρων αναγνωρίζω τον εχθρό.
Ο σκοτεινός τύπος που στηρίζει τα χέρια στον κάδο απορριμάτων
αδιαφορώντας για τα καιρικά φαινόμενα είναι άνθρωπός μου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Και δικός μου, μπορώ ακόμα και να τον φιλήσω στα χείλη
Δε σε λένε Μαρία:Γιατί με μαύρα γράμματα?
Αυτός μπορεί να είναι ο άνθρωπός σου. Εσύ γι’ αυτόν τι είσαι;
Πολύ καλή ερωτήση NERO!
Δημοσίευση σχολίου