έγκλημα πάθους

...Με οδήγησαν σε έναν στενό διάδρομο με τους τοίχους εκατέρωθεν μαυρισμένους από την υγρασία και ένα άθλιο ντεκόρ με πίνακες από φελλό και καρφιτσομένες εφημερίδες και κάτι χάρτες με πινέζες να μαρτυρούν κατορθώματα ή μήπως ήταν πλατείες και δρόμοι με υψηλά επίπεδα ρύπανσης.

Στην εξώπορτα του γραφείου που κατέληξα υπήρχαν δυο παχύσαρκοι αστυνομικοί που μιλούσαν για τα crash test της renault και για το πώς φρεζάρεις στα αυλάκια δίχως να κόψεις τα λάστιχα του τεχνητού ποτίσματος.
Μου φάνηκαν έντιμοι άνθρωποι.
Μάλιστα έμαθα σε δυο λεπτά χρήσιμες πληροφορίες για διάφορα θέματα, παραπάνω από όσα μαθαίνεις από έναν συνταξιούχο ταξιτζή σε μια κούρσα ελάχιστης χρέωσης.Η φύση εκδικείται , το σφιχτό μουνί της γιαγιάς, δύσβατα μέρη που η ράτσα σκύλου ρειβ βρίσκει τη πέρδικα σε χρόνο εφ τε,σκόρπιες ιστορίες που συγκράτησα και έκαναν υποφερτή την αναμονή μου έξω από το γραφείο του ανακριτή.Δεν μου έδινε κανείς καμία σημασία και γώ θύμωνα που δεν μπορούσα να τρομάξω κανέναν.Δεν έμοιαζα με εγκληματία ,ούτε μπορούσε το παιδικό μου μούτρο να διεγείρει κάποιο αστυνομικό ένστικτο και κάποιος να με υποψιαστεί για κάτι.Η πόρτα άνοιξε και ένας μάλλον μεθυσμένος από το καθισιό και την φλυαρία επιθεωρητής μου κανε νεύμα λες και ήμουν το παιδί με το κολατσιό.

'Δεν μιλάει αυτός , μουνταίνει΄, είπαν περιπαιχτικά τα παχύσαρκα καθώς διέσχιζα τη πόρτα του ανακριτή και γώ έφερα στο μυαλό μου τον μοτοσικλετιστή μπάτσο που πηδάει τις γυναίκες τους και τα κυνυγόσκυλά τους μαζί. Μπήκα με θυμό και ύφος εγκληματία επιτέλους στο ανακριτικό δωμάτιο.

΄Δεν είσαι ούτε ένοχος ούτε αθώος΄φώναξε ο άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων...
΄Έκανες το τέλειο έγκλημα΄, είναι αφόρητο για μας να σε κρατήσουμε για κάτι τόσο διαβολικό.

'Μα ποιό είναι το τέλειο έγκλημα?΄φώναξα εγώ με ύφος ανακριτή και τρομοκράτη μαζί.

΄Αυτό που θες να ομολογήσεις και δεν σε αφήνουμε εμείς να το κάνεις΄