άστρα και όραμα

Ο μάγος είδε το αστέρι να πέφτει πίσω από τους λόφους, εκεί που δεν υπάρχουν πιστοί ούτε θαύματα. Με μια φθίνουσα και ακανόνιστη τροχιά το άστρο έσβηνε σαν γιορτινό ζαχαρωτό στο γυναικείο στόμα.Χωρίς στολισμούς και μπαχαρικά που συμβολίζουν αλλά με μια καινούρια πίστη και το πιο γέρικο άλογο , ξεχύθηκε στα άγνωστα να βρει τι απέμεινε από την λάμψη ή τη σκοτεινιά.Άλλα είναι εκείνα που φοβάσαι και για τα ίδια αυτά εσύ πηγαίνεις.Η πορεία είχε δρόμους και ανθρώπους, ξημερώματα κάτω από άσπρα δέντρα και μια μοιραία συνάντηση με τον άγιο του δάσους.

"Μην συνεχίσεις άλλο",ψυθίρισε ο άγιος
"Από δω και πέρα πρέπει να ζήσεις γιορτινά για μερικά χρόνια και έπειτα να πεθάνεις φυσιολογικά και δεν υπάρχει επιστροφή"

"Δεν γαντζώνομαι από τη ζωή δεν μου φταίει σε τίποτα εξάλλου",είπε ο μάγος
"Είδα το άστρο και αυτό μου φτάνει"
"Θα μείνω εδώ περίπου στη μέση να πιστέψω στο θαύμα"

i love us

Πόσο άλλο βλάκας να γίνω και συ ηλίθια?

Έξυπνα πράγματα για τους χαζούς ή βιασύνη κάποιος να πει τη μεγαλύτερη λέξη με τα περισσότερα φωνήεντα? Το άγχος μου στο συρτάρι, μαζί με τα φυλλάδια που υπόσχονται γρήγορο φαγητό και εύχρηστα μαγειρικά σκεύη.
Το άγχος σου για τώρα πάθος για τη συνέχεια.Τελικά χωρίς παρόν αλλά με πολύ μέλλον!Δεν σκαρφίζομαι τίποτα ούτε δείχνω με το χέρι μου.Θυμώνω με την αλήθεια μου και μαζεύω χνούδια από το πάτωμα.Μπορεί και να γυμνάζω το φόβο μου στη ρώσικη ρουλέτα.Αύριο θα γίνω δυνατός για μια ώρα μετά βλάκας για μισή στο τέλος απλό παιδί που σιχάθηκε τα παιχνίδια.Έρχομαι σαν ξένος να ξαναγίνω κάποιος γνωστός και κάποιος άγνωστος.Έρχομαι κοντά σου.

Χθές δεν θυμάμαι τίποτα .

Μετά το 1 το 2...

Ώρες εύκολες αλλά πιο δυνατές από τις άφθονες μέρες που ήταν δύσκολα πράγματα.

Τώρα αγύμναστος και βραχνιασμένος από εκατομμύρια δευτερόλεπτα ημιαναμονής του κακού.

Αντάμωσες και το καλό σε χρόνια ενοχής σαν συνάντηση που δεν μπορείς να αποφύγεις .
Έτσι λες πάντα, το καλό στο φέρνουν, το κακό το φτιάχνεις μόνος σου από υλικά που βρίσκονται πρόχειρα στο σπίτι.

Μια ολόκληρη ώρα και δεν μπορείς να μετρήσεις σωστά. Μισές προσπάθειες και καμία σημασία στα υπογραμμισμένα

Μια κατάρα και μια ομορφιά σαν παιδιά στους δρόμους και συ φτιάχνεις τη προίκα σου με φτηνά έπιπλα και ψιλικά δώρα. Ημερομηνίες θανάτου διόλου βολικές για τους αιώνιους που σε τριγυρίζουν.

Πεθαίνεις νέος μα περπάτα προς το μέρος της.

Μα τι αρίθμηση είναι αυτή? Πλάγια τα όνειρα σαν γυναικείοι τρόποι και ισιώνουν σε μάταια λόγια τις Κυριακές

Επέτρεψα και πρόβλεψα το παρόν

εισαγωγή

Κάποτε ήταν όλα ταιριαστά σαν κάτι έξυπνες κουβέντες που προβλέπουν τον καιρό.Και οι ήρωες που διασκεύαζες έγιναν αυτοκόλλητα στο μπράτσο και εξώφυλα στα περιοδικά.

Διάβαζες λίγο το μάθημα της ημέρας και με δύο παιδικά αστεία έφτιαχνες τρείς φίλους , έναν εχθρό και μια γυναίκα.
Ήταν και κάποτε που οι ιστορίες σου όρθιες και υγρές σε θύμωναν όπως τα λόγια του πατέρα τις κυριακές του Πάσχα.
Μεγάλωσε το χωριό και δεν έγινε πόλη.Μεγάλωσαν οι πατέρες και οι μητέρες αλλά δεν ψήλωσαν άλλο.
Εσύ μίκρυνες , χαμήλωσες τα μάτια και τα φώτα, σαν νεογέννητο τρίβεσαι στα σεντόνια.

Το γεγονός

" Πές μου, τι συμβαίνει μέσα σου? " είπε ο οδοντογιατρός...
" Τα δόντια σου απλά τρίζουν. Πρέπει νά ζησες μια γενναιόδωρη στιγμή"

Εκείνη απλά κοίταζε το δαίμονα στα μάτια και έπειτα μεγάλωναν τα νύχια στα λεπτά της κοκάλινα δάχτυλα.
Ψήλωνε το μπόι της και αφού τέντωνε τα άκρα συνήθιζε στη μεγάλη της ιδέα.
Κάτι από λίγο βέβαιη και με μια αγουροξυπνημένη ενοχή κοκκίνιζε από ντροπή ή κολάζονταν σαν δαιμονισμένη.
Ένας θεός να μοιράσει ρε αδερφέ τις εκδοχές και συ ας χαρίσεις τα βραβεία.Όμορφα περάσματα από το ένα θέμα στο άλλο και προδίδεσαι από χλιαρές φωνές που βγάζεις στις υποχωρήσεις.

Προσκυνήματα σε ψηλοτάκουνα ποτήρια και γκρίζα ενδύματα.

Ακούσια μαρκαρίσματα και δεν ξέρεις και μην απαντάς βλάκα!

Ποιός διάολος είναι αυτός?...

Ένας ετοιμόρροπος θνητός είναι που δεν τρομάζει τα παιδιά.

δώρο θεού

Ο Θεόδωρος είχε υπάρξει σε ανομοιογενείς κοινωνίες ανθρώπων πάντα με διάθεση προσφυγική και πνεύμα ισχυρής αντανάκλασης. Έπειτα εξομοίωνε ένστικτα και συλλογικές συμπεριφορές με σχήματα ή γραμμές σε ένα πρόχειρο τετράδιο. Η λαίμαργη κανονικότητά του και το στρογγυλό του χαμόγελο καθώς και κάτι φράγκα που περίσσεψαν, ήταν εκτιμημένα προσόντα σε κάθε κοπάδι ανθρώπων, σαν ένα αδιάβροχο παλτό σε προσφορά. Μια στάση ζωής σαν την εναλλαγή καιρικών φαινομένων αλλά στις βροχές μια ασυνέχεια , μια συνθηκολόγηση με τον αντίπαλο ή σύμμαχο. Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σου , δώρο θεού και λάφυρο ανθρώπου. Εραστής , σύντροφος ,περαστικός στο δρόμο ή αραχτος στο καφενείο , ήταν μια πράξη ίδια ,ένα προσκύνημα σε κομμάτι ξύλου,ίσως ένα τραγούδι που ξέρεις μόνο το ρεφραίν.Το τετράδιο γέμισε με εικόνες πολύχρωμες ,παιδιά να χαίρονται τα παιχνίδια , μεγάλα μάτια και στόματα ζωγραφιστά, θαλασσινά θηλαστικά να βόσκουν με άγρια ζώα του δάσους.Η τελευταία σελίδα όμως παρέμενε κενή. Ο γιατρός ήταν πλέον πεπεισμένος.Ο θεόδωρος είχε ανακτήσει τη μνήμη του..

ο καλός ,ο κακός και ο άσχημος

Tώρα με καλούς τρόπους επιμηκύνεις την καθημερινότητά σου και σε αγκαλιάζει ο εχθρός του εχθρού σου.

Μοιράζεσαι όμως τα λάφυρα και συμπράττεις όπως ένα κυριακάτικο οικογενειακό γεύμα.

Επαναφέρεσαι στον βλάσφημο πλην όμως απενεχοποιημένο εαυτό σου και περικυκλώνεσαι σαν ορθογραφικό λάθος.

Άλλες φορές σαν υποχόνδριος σκανδιναβός τουρίστας με άθλια χωρίστρα και κοκάλινα γυαλιά

ασχημαίνεις την ζωή σου σαν ευνουχισμένο νεοκλασσικό γλυπτό.

Ίσως μισείς τρία πράγματα στον ορατό κόσμο σου...

την καλοσύνη σου , τις κακές και χυδαίες πράξεις και το άσχημο θέατρο που παίζεις

Σύνδρομο ανθρώπινο

Μασάς τα δόντια , ξερνάς λόγια ρηχά και έπειτα τα γέλια σαν κομπόδεμα στέκουν βαριά στο στομάχι. Κοντοζυγώνεις το δημιούργημά σου που έχει γίνει μόδα πια, αλλά η στάμπα έχει ξεθωριάσει
...Μήπως εξαργυρώνεις και τους πόντους?
Στα καφενεία ντέρτια και ρυπές , το μεσαίο δάχτυλο υγρό και ο τέλειος άνθρωπος δοξάζεται σαν αμερικανικός θεός.
Δοξάζεσαι και σύ απ΄τα περισσεύματα που σαν ζωόδεις προμήθειες φουσκώνουν τις τσέπες και μεγαλώνουν τις προσδοκίες.
Κονταίνεις το δεξί σου πόδι και ξεχειλώνεις το αριστερό , κουτσαίνεις και κάνεις λάθος πράγματα
ενώ ο τέλειος θεός πιο τέλειος και πιο αμερικανός σε θυμάται μόνο στις γιορτές και στις επετείους.

Εσύ και τα ηλίθια κατασκεύασματά σου ένα σύνδρομο ανθρώπινο για να καταλογίζεις ευθύνες , να γιορτάζεις στις γιορτές ,να λυπάσαι στις λύπες , να συμμετέχεις παντού με το ελάχιστο κόστος και τα αμερικανάκια πολλαπλάσια και εξιδανικευμένα .

Τώρα πιο ίδιος από σένα πρέπει να κόψεις και τα δύο πόδια για να μην γίνεις αυτό που έφτιαξες.