δώρο θεού

Ο Θεόδωρος είχε υπάρξει σε ανομοιογενείς κοινωνίες ανθρώπων πάντα με διάθεση προσφυγική και πνεύμα ισχυρής αντανάκλασης. Έπειτα εξομοίωνε ένστικτα και συλλογικές συμπεριφορές με σχήματα ή γραμμές σε ένα πρόχειρο τετράδιο. Η λαίμαργη κανονικότητά του και το στρογγυλό του χαμόγελο καθώς και κάτι φράγκα που περίσσεψαν, ήταν εκτιμημένα προσόντα σε κάθε κοπάδι ανθρώπων, σαν ένα αδιάβροχο παλτό σε προσφορά. Μια στάση ζωής σαν την εναλλαγή καιρικών φαινομένων αλλά στις βροχές μια ασυνέχεια , μια συνθηκολόγηση με τον αντίπαλο ή σύμμαχο. Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σου , δώρο θεού και λάφυρο ανθρώπου. Εραστής , σύντροφος ,περαστικός στο δρόμο ή αραχτος στο καφενείο , ήταν μια πράξη ίδια ,ένα προσκύνημα σε κομμάτι ξύλου,ίσως ένα τραγούδι που ξέρεις μόνο το ρεφραίν.Το τετράδιο γέμισε με εικόνες πολύχρωμες ,παιδιά να χαίρονται τα παιχνίδια , μεγάλα μάτια και στόματα ζωγραφιστά, θαλασσινά θηλαστικά να βόσκουν με άγρια ζώα του δάσους.Η τελευταία σελίδα όμως παρέμενε κενή. Ο γιατρός ήταν πλέον πεπεισμένος.Ο θεόδωρος είχε ανακτήσει τη μνήμη του..