Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

raining pleasure

Σαν να γλιστράει ο δρόμος και οι ανάσες των περαστικών στα τζάμια των λεωφορείων,
είναι φωνές δυνατές.

Δακτυλικά αποτυπώματα σε ράφια στο απέναντι μπακάλικο ,
κουρασμένες ματιές των γηρασμένων στα καφενεία
και λειψά χαμόγελα στον ηλεκτρικό σταθμό , όλα είναι χέρια που σε αγκαλιάζουν.

Όχι άλλα καλοκαίρια και επιτραπέζια παιχνίδια
που ετοιμάζεσαι για πόλεμο όταν έρθει η σειρά σου.

Μου φαίνεται ότι ακούω μουσική στις άδειες πλατείες
και ανθρώπους που μ'αγαπάνε.
Μέσα στη βροχή , κάτω από τις τέντες των περιπτέρων αναγνωρίζω τον εχθρό.

Ο σκοτεινός τύπος που στηρίζει τα χέρια στον κάδο απορριμάτων
αδιαφορώντας για τα καιρικά φαινόμενα είναι άνθρωπός μου

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και δικός μου, μπορώ ακόμα και να τον φιλήσω στα χείλη

lust-time είπε...

Δε σε λένε Μαρία:Γιατί με μαύρα γράμματα?

Ανώνυμος είπε...

Αυτός μπορεί να είναι ο άνθρωπός σου. Εσύ γι’ αυτόν τι είσαι;

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλή ερωτήση NERO!