Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

"Αφορισμένοι οι άτακτοι κι οι πρόσφυγες
από τους άπληστους, νευρωτικούς αυτόχθονες
Ίδια όπως τ' άφησες παππού, σφιχτά και αποπνικτικά
ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά
Μάτια στραμμένα σ' αποκλίνοντες κυκλώνες
σάπιοι αιώνες με μπουντέλια αρχαίες κολώνες
Τρελοί χειμώνες, κι αυτή εδώ η πιο παράξενη ράτσα
κάνει την ίδια ειρωνική και βαριά γκριμάτσα
- δήθεν καπάτσα - τη βλέπω, και την είδες από παιδί
ψάχνω ό,τι έψαχνες μια πορφυρένια γη"



Activemember/με το ζερβό

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα μάτια κάθε μικρού και μεγάλου Πακιστανού, Πολωνού, Κούρδου, Ρουμάνου, Ινδού, ...... (που κάθε μέρα με παρατηρούν), όταν τα κοιτώ, γινονται μικρές σφαίρες μαγισσών που μου δείχνουν τον κόσμο στον οποίο με έβαλαν να ζω. Και η μεγάλη ξεφτίλα που αντικρίζω τότε είναι οτι εξακολουθώ να επιλέγω να ζω στην χωρίς χρώμα αυτή γή. Και απεγνωσμένα κραυγάζω. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΠΟΡΦΥΡΕΝΙΑ ΓΗ.

Έρχομαι...NERO

lust-time είπε...

NERO:Ακούγεσαι πολύ δυνατά , σε ακούω απ΄το μακρινό νησι!

Фе́ммe скатале είπε...

Φώναξέ με μήπως ακούσω κι εγώ

lust-time είπε...

Δε σε λένε Μαρία:Σου ψιθυρίζω ίσα ίσα για να μ'ακούσεις...

Фе́ммe скатале είπε...

σσσσσσ...πιό σιγά

I.P.Potis είπε...

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ' αγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και δω απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς,
λυτρώνω μάνες και γιους.
Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι·
και τη ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.
Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας την κόχη.
Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι.

Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία
που στο κουφάρι σου πετάξαν τα κλεμμένα μ'αφθονία,
άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη,
γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη
να σου δώσω μια, να γυρίζεις για πάντα και πάντα
να σου φυσάω πρίμα, κράτα μου αγάντα
μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή.
Καινούρια αρχή και σε καλό να τους βγει.

Σε καλό θα μου βγει κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου.
Έχω μαζί μου, σ' αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου,
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου,
κάνω τ' αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου.
Τιμή μου, λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη
και στα μπαγκάζια σου μη στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή.

lust-time είπε...

I.Potis:Φυσάει κόντρα όντως...Καλωσήρθε ο ιππότης του νησιού!

Фе́ммe скатале είπε...

Εδώ δε φυσάει καθόλου