ο ήλιος δεν τον έκαιγε απλά σκούραινε το δέρμα.
Τώρα ξεσπάει σε λυγμούς και τα μάτια διαστέλονται στην θέα της ευρηματικής τηλεοπτικής διαφήμισης που αναπαριστά ένα βέβαιο γεγονός.
Χωρίς να γίνεται κάποιος άλλος δωρίζει τα λεπτά του συναρμολογημένα χέρια του σε επιφάνειες και συγκινείται στις βαριές κινήσεις των γηρασμένων στις λαικές αγορές.
Και το μικρό κορίτσι στο πάρκο που μίλαγε με αντρική φωνή για πνεύματα με σάρκα και αίμα που κλαίνε όταν φύγει η νύχτα, είναι σημάδι στο σκοτάδι.
Τώρα κλαίνε και οι δυο με κείνο το τραγούδι του springsteen που μιλάει για διaβόλους και σκόνες.
Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
"Χωρίς να γίνεται κάποιος άλλος δωρίζει τα λεπτά του συναρμολογημένα χέρια του σε επιφάνειες και συγκινείται στις βαριές κινήσεις των γηρασμένων στις λαικές αγορές."
όμορφες, ακριβέστατες λεπτομέρειες…
τι να το κάνεις πια το «όλον»;
"δωρίζει τα χέρια του σε επιφάνειες" πολύ πολύ καλό
zoe: όμορφη που ναι η ζωή μερικές στιγμές...!
μαρκο :thnx!
Δημοσίευση σχολίου