Τρίτη, Νοεμβρίου 10, 2009

Επέτρεψα και πρόβλεψα το παρόν

εισαγωγή

Κάποτε ήταν όλα ταιριαστά σαν κάτι έξυπνες κουβέντες που προβλέπουν τον καιρό.Και οι ήρωες που διασκεύαζες έγιναν αυτοκόλλητα στο μπράτσο και εξώφυλα στα περιοδικά.

Διάβαζες λίγο το μάθημα της ημέρας και με δύο παιδικά αστεία έφτιαχνες τρείς φίλους , έναν εχθρό και μια γυναίκα.
Ήταν και κάποτε που οι ιστορίες σου όρθιες και υγρές σε θύμωναν όπως τα λόγια του πατέρα τις κυριακές του Πάσχα.
Μεγάλωσε το χωριό και δεν έγινε πόλη.Μεγάλωσαν οι πατέρες και οι μητέρες αλλά δεν ψήλωσαν άλλο.
Εσύ μίκρυνες , χαμήλωσες τα μάτια και τα φώτα, σαν νεογέννητο τρίβεσαι στα σεντόνια.

Το γεγονός

" Πές μου, τι συμβαίνει μέσα σου? " είπε ο οδοντογιατρός...
" Τα δόντια σου απλά τρίζουν. Πρέπει νά ζησες μια γενναιόδωρη στιγμή"

Εκείνη απλά κοίταζε το δαίμονα στα μάτια και έπειτα μεγάλωναν τα νύχια στα λεπτά της κοκάλινα δάχτυλα.
Ψήλωνε το μπόι της και αφού τέντωνε τα άκρα συνήθιζε στη μεγάλη της ιδέα.
Κάτι από λίγο βέβαιη και με μια αγουροξυπνημένη ενοχή κοκκίνιζε από ντροπή ή κολάζονταν σαν δαιμονισμένη.
Ένας θεός να μοιράσει ρε αδερφέ τις εκδοχές και συ ας χαρίσεις τα βραβεία.Όμορφα περάσματα από το ένα θέμα στο άλλο και προδίδεσαι από χλιαρές φωνές που βγάζεις στις υποχωρήσεις.

Προσκυνήματα σε ψηλοτάκουνα ποτήρια και γκρίζα ενδύματα.

Ακούσια μαρκαρίσματα και δεν ξέρεις και μην απαντάς βλάκα!

Ποιός διάολος είναι αυτός?...

Ένας ετοιμόρροπος θνητός είναι που δεν τρομάζει τα παιδιά.

3 σχόλια:

markos-the-gnostic είπε...

ψηλώνει το μπόϊ, μεγάλώνουν τα νύχια, μια προσωπική μεγάλη ιδέα, ένα ξεφούσκωμα στη συνέχεια, ένα χαλινάρι, ένα κομφούζιο κόντρα στα λόγια του Κομφούκιου, αχ πότε θα γαληνέψουμε μπροστά σ ένα ποτάμι, ξεχνώντας εντελώς τους εαυτούς μας;

I.P.Potis είπε...

τρομάζει όμως τους μεγάλους.

lust-time είπε...

marko:πότε θα πνιγούμε στο ποτάμι?
Πάντα δολοφονικά τα σχόλιά σου

ιπποτη:Αυτο ομολογώ δεν το χα σκεφτεί